Shopverslaving: “Mijn vriendinnen willen me niet meer zien door m’n shopverslaving”
Je kunt bijna elke vrouw wel wakker maken voor een weekendje shoppen in New York, toch? Heerlijk de winkels afstruinen en kopen wat je leuk vindt. Ja, winkelen is nou eenmaal een echt vrouwendingetje. Sommige vrouwen winkelen alleen net even teveel, zoveel zelfs dat ze verslaafd zijn aan shoppen. De komende weken lezen jullie elke twee weken een verhaal van een vrouw die verslaafd is aan winkelen.
Vandaag geven we het woord aan Louisa (23). Louisa is student en barvrouw en heeft last van een shopverslaving. Zo is het allemaal begonnen: “Op mijn 19e ging ik studeren in Amsterdam. Het eerste studiejaar ging ik elke dag heen en weer, maar ik was dit al snel zat. Ik zat al snel twee uur per dag in de trein en ik vond dit tijdverspilling. Ook wilde ik gewoon bij mijn vriendinnen in de buurt wonen, zij waren namelijk ook allemaal naar Amsterdam verhuisd. Na een zoektocht van een maand had ik een pareltje van een kamer gevonden en ging ik met veel plezier daar wonen.”
“Ik besloot een maximale lening bij DUO te nemen. Ik was wel van plan om te gaan werken, maar had in het begin nog geen werk en dus ook geen geld. Ik moest natuurlijk wel mijn kamer, eten en feestjes kunnen betalen. Na ongeveer een maand had ik een baantje gevonden in een restaurant voor 2 á 3 avonden in de week. Ik ging eindelijk mijn eigen geld verdienen, alleen mijn lening bij DUO liet ik wel gewoon zo hoog staan. Iets met ‘voor de zekerheid’ en ‘wat als ik zonder geld kom te zitten’. Daar was het voor bedoeld, maar ondertussen ging ik het geld aan hele andere dingen uitgeven.”
“En die andere dingen waren kleding en schoenen. Na college ging ik de stad in om te shoppen. De universiteit zat namelijk maar op een paar stappen afstand van de Kalverstraat. Ik kocht van alles, vooral dingen die ik helemaal niet nodig had. Wanneer ik geld tot mijn beschikking had, werd ik heel erg hebberig. En dat heb ik nu nog steeds…”
“Een week voordat ik mijn salaris en studiefinanciering weer kreeg had ik standaard geen geld meer. Ik leende het in die periode vaak van vriendinnen. Geld voor eten, voor uitgaan én voor kleding. Ik leende geld wat ik vervolgens niet terug kon geven. Want ja, dan had ik weer mijn ‘vaste lasten’ of een lening bij andere mensen uitstaan. Zo ging het bijna 2 jaar door. Mijn vriendinnen werden het na een tijdje helemaal zat en logisch… Bij sommige vriendinnen had ik wel €500 schuld uitstaan. Ze wilden hun geld terug…”
“Ik kon het ze gewoon niet terugbetalen, ook al was ik inmiddels ergens anders gaan werken waar ik veel meer verdien(de). Ik was, en ben, verslaafd aan het kopen van kleding. Als ik niet koop voel ik zo’n drang om te kopen. Het is niet te beschrijven. Die drang gaat pas weer weg als ik iets heb gekocht. Ik probeerde het ze uit te leggen, maar ze vonden het onzin. Ze vonden dat ik een extra baantje moest nemen om hun af te betalen en anders wilden ze geen contact meer met mij. Ik kon in verband met m’n studie echt geen job erbij, dus we hebben geen contact meer.”
“Ik vind het heel erg jammer dat ik door mijn shopverslaving geen vriendinnen meer heb, want zo is het eigenlijk wel. Ik hoop dat ik ze alsnog kan afbetalen als ik na mijn studie een goede baan krijg. Voor nu is het in ieder geval niet mogelijk…”
Heb of ken jij ook iemand met een shopverslaving en wil jij jouw verhaal (anoniem) doen? Stuur dan een mailtje naar vera@fashionlab.nl
Beelden: Shutterstock
Liefs, Vera
Nieuwste artikelen
