Je kunt bijna elke vrouw wel wakker maken voor een weekendje shoppen in New York, toch? Heerlijk de winkels afstruinen en kopen wat je leuk vindt. Ja, winkelen is nou eenmaal een echt vrouwendingetje. Sommige vrouwen winkelen alleen net even teveel, zoveel zelfs dat ze verslaafd zijn aan shoppen. De komende weken lezen jullie elke twee weken een verhaal van een vrouw die verslaafd is aan winkelen.
Vandaag geven we het woord aan Alexandra (22). Alexandra is kapster en heeft last van een shopverslaving. Zo begon het allemaal: ”Ik was altijd al een modemeisje. Toen ik 12 jaar oud was wilde ik het liefst elk weekend al met mijn moeder of oudere zus naar de stad. Iets kopen hoefde (toen nog) niet, alleen het snuffelen tussen alle kleding was voor mij al een hoogtepunt. Ik keek er op die leeftijd al naar uit om zelf mijn geld te verdienen en te kunnen kopen wat ik zelf wilde.”
“Toen ik bijna 16 jaar was begon ik met de kappersschool. Ik vond het naast mode heerlijk om met make-up en haar bezig te zijn. Het was voor mij dan ook een makkelijke beslissing om eerst de kappersschool te gaan doen en daarna wilde ik nog in de avonduren een opleiding tot visagiste doen. Ik deed een versnelde opleiding, dus toen ik 17 jaar oud was ging ik al stagelopen bij een leuke en trendy kapperszaak en ging ik al wat geld verdienen. Voor die leeftijd was het veel geld! Ik gaf in die tijd mijn geld uit aan kleding, make-up en uitgaan. Dat was op dat moment echt het belangrijkste voor mij…”
“Toen ik 18 jaar oud was had ik mijn diploma gehaald. Ik mocht bij het bedrijf blijven waar ik daarvoor stageliep, ik was ontzettend blij. Omdat ze mij zo goed vonden hadden ze me qua salaris een leuk aanbod gedaan waar ik natuurlijk ‘Ja’ op zei. Mijn salaris ging omhoog en ik had dus ook meer geld tot mijn beschikking. Ook omdat ik in de avonduren nog bij mij thuis mensen knipte, had ik naast mijn salaris nog meer geld om uit te geven. Vanaf toen ging het echt mis. Ik gaf al mijn geld uit aan kleding. Het online shoppen kwam in die tijd ook heel erg op, dus als ik niet de stad in kon keek ik wel online naar dingen om te kopen.”
“Mijn ouders vonden op een gegeven moment dat ik wel heel erg veel pakketjes kreeg en namen mij apart. Ze vroegen zich af of ik een shopverslaving had. Natuurlijk ontkende ik… Ik zei dat ik kleding gewoon leuk vond en dat ik die kleding altijd voor maar een paar euro ergens op de kop had getikt. Wisten zij veel dat ik er veel meer voor had betaald… Ik besloot om voortaan m’n pakketjes bij vriendinnen thuis te laten bezorgen, zodat m’n ouders er niet meer naar gingen vragen. M’n vriendinnen vroegen zich wel af waarom het niet meer bij m’n ouders kon, maar daarvoor had ik een goede smoes: ‘Er waren al een aantal keer pakketjes niet aangekomen’.
“Sindsdien laat ik mijn pakketjes bij vriendinnen thuiskomen. Veel van mijn vriendinnen kennen elkaar niet, of spreken elkaar in ieder geval niet, dus zij merken niet dat ik heel veel bestel. Ook laat ik ongeveer één keer per 2/3 weken gewoon iets bij mijn ouders bezorgen. Ik hou precies bij wat ik bestel en waar ik het laat komen. Het moet in ieder geval niet te vaak zijn, anders gaat er bij mijn vriendinnen ook een lampje branden.”
“Ik wil heel graag van deze verslaving afkomen, ook omdat ik wil sparen voor een eigen huisje. Ik wil niets liever dan op mijn eigen benen staan en een eigen appartementje hebben. Met €0 op mijn spaarrekening kom ik niet ver, dus ik heb besloten om vanaf volgende maand elke maand iets opzij te zetten. Maar of dat gaat lukken weet ik nog niet... Misschien stel ik het dan weer een maandje uit.”
Heb of ken jij ook iemand met een shopverslaving en wil jij jouw verhaal (anoniem) doen? Stuur dan een mailtje naar vera@fashionlab.nl
Beelden: Shutterstock
Je moet ingelogd zijn om een comment achter te laten.
Inloggen OF