Je kunt bijna elke vrouw wel wakker maken voor een weekendje shoppen in New York, toch? Heerlijk de winkels afstruinen en kopen wat je leuk vindt. Ja, winkelen is nou eenmaal een echt vrouwendingetje. Sommige vrouwen winkelen alleen net even teveel, zoveel zelfs dat ze verslaafd zijn aan shoppen. De komende weken lezen jullie elke twee weken een verhaal van een vrouw die verslaafd is aan winkelen.
Vandaag geven we het woord aan Eline, een 26-jarige ex-horecamedewerker – nu op zoek naar nieuw werk. We kunnen wel zeggen dat Eline een heftige tijd achter de rug heeft. Zo begon het allemaal: “Ik groeide op in een arm gezin. Mijn vader ging bij m’n moeder weg toen m’n drie zusjes en ik nog jong waren. Hij liet niets meer van zich horen… M’n moeder had een baan, maar helaas was dat geld niet genoeg om van te leven. We mochten elke week eten halen bij de voedselbank en kleding kwam vooral bij tweedehandswinkels en de kringloop vandaan.”
“Op de basisschool had ik het nog niet zo door dat wij als gezin armer waren dan andere gezinnen. Op de middelbare school viel het ook wel mee. Gelukkig wist mijn moeder altijd de leukste dingen bij tweedehandswinkels eruit te vissen, zodat we er niet armoedig uitzagen. Eenmaal op m’n Mbo-opleiding werd het allemaal anders. Ik wilde heel graag visagist worden en alles weten van mooie make-up. Helaas bestond de klas alleen maar uit meiden die blijkbaar veel geld hadden. Ze kwamen op hun Vespa naar school en hadden een Louis Vuitton of Gucci tas aan hun arm hangen.”
In het begin had Eline nog zoiets van ‘Ik ben anders en ik ben niet minder’, maar hoe beter ze die meiden leerde kennen, hoe meer ze er bij wilde horen. “Ik had een baantje in een pannenkoekenrestaurant genomen zodat ik ook dingen kon kopen die die meiden ook hadden. Niet alleen de nieuwste lipstick van MAC, maar ook mooie sneakers van Nike. En een Louis Vuitton? Die stond echt op mijn verlanglijstje…”
“Het werk in het pannenkoekenrestaurant was leuk, maar bracht lang niet zoveel op als ik wilde. Ik moest m’n moeder ook helpen met geld voor thuis en wat ik voor mezelf overhield was amper iets. Ik voelde steeds meer druk van m’n klasgenoten. Ze vroegen waarom ik niet die schoenen wilde hebben. Tuurlijk wilde ik dat, maar van welk geld moest ik dat kopen? Toen ik een paar dagen later aan het einde van de avond de kassa moest tellen in het pannenkoekenrestaurant toen ging het helemaal mis. Ik stopte €20 in mijn zak…”
De eigenaren van het restaurant hadden niets door, ook al vonden ze het wel raar dat er opeens een lagere fooi was dan anders. “Normaal was de fooi wel iets hoger, maar ze vergaten het al snel. De dagen erop nam ik elke dag €20 uit de kassa, zodat het ook niet opviel dat er amper fooi was. Zo leek het net alsof mensen in die tijd gewoon amper meer fooi gaven. Zo ging ik een tijdje door…”
“Na een paar weken voelde ik de drang om nog meer geld te stelen tijdens het tellen van de kassa. In plaats van €20, pakte ik €30 en de week erop pakte ik €50. Ik kon eindelijk dingen kopen die ik daarvoor nooit had kunnen kopen. Dat voelde zo goed, ik kon eindelijk kopen wat ik wilde. En ik wilde veel! Het pannenkoekenrestaurant liep enorm goed en zat elke avond vol, dus ik had geen spijt dat ik geld aan het stelen was. Ik voelde druk van mijn klasgenoten, dus eigenlijk had ik weinig keus…”
Een tijdje later liep Eline toch tegen de lamp. “Ik was boven in het kantoor de kassa aan het tellen en net op het moment dat ik het geld in m’n zak stopte kwam er een collega binnen. “Wat doe jij nou?!” hoorde ik en ik keek hem recht in z’n gezicht aan. Toen kwam de aap uit de mouw en dat was echt wel even pijnlijk… Ik werd per direct ontslagen en omdat ik zei dat het de eerste keer was dat dit was voorgevallen, en omdat ik altijd hard voor ze had gewerkt, deden ze uiteindelijk geen aangifte tegen mij. Daarmee had ik echt zo’n geluk gehad.”
“Binnen twee weken had ik gelukkig een nieuwe baan in de horeca gevonden. Mensen die net beginnen laten ze natuurlijk nooit de kassa doen, dus het duurde even voordat ik dat vertrouwen had gekregen. Na een paar maanden ging ik ook daar weer de kassa tellen. Ik moest en zou dat ene leuke jurkje en die mooie sneakers kopen, dus voordat ik het wist had ik daar ook weer geld uit de kassa gestolen. Thuis begon het ook steeds meer op te vallen dat ik steeds nieuwe kleding, schoenen en tassen had. M’n moeder vroeg op een dag ‘Lien, hoe kom je aan al die nieuwe dingen, zoveel verdien je toch helemaal niet?” Ik mompelde dan wat terug dat we een paar dagen een goede fooi en bonussen hadden gekregen dus dat ik daar wat leuke dingen voor mezelf van had gekocht, zodat ze weer even stil was.”
Twee maanden later viel Eline opnieuw door de mand… “Ik wist niet dat er een maand eerder overal camera’s waren geplaatst. Ook eentje in het kantoor. De bazen hielden mij dus al een maand in de gaten en zagen dus al een maand lang dat ik bijna iedere avond veel geld in mijn zak stak. Op een avond was ik weer de kassa aan het tellen en toen kwamen m’n bazen binnen mét de politie. Natuurlijk ontkende ik, maar toen ze zeiden dat ze alle videobeelden hadden gecheckt en mij nog even duidelijk de camera aanwezen wist ik dat ik zwaar de lul was…”
En daar vertrok Eline. Niet naar huis, nee… Naar een koude politiecel. “Uiteindelijk kwamen ze erachter hoeveel geld ik echt had gestolen. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik een paar weken in de cel heb moeten zitten. Dat was wel echt pijnlijk, ja. Vooral ook om het op te biechten aan m’n moeder, die schaamde zich natuurlijk kapot voor mij. Zeker omdat zij altijd keihard heeft gewerkt voor d’r geld en ik zo met geld omging. En dat voor schoenen, kleding en tassen! Inmiddels ben ik weer vrij en probeer ik mijn leven te verbeteren. Helaas heb ik nog geen nieuwe baan kunnen krijgen, maar hopelijk kan ik binnenkort weer aan het werk. En nee, ik ga niet meer stelen en ook niet meer winkelen. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Ook heb ik m’n school weer opgepakt en heb ik de meiden daar uitgelegd hoe het zit met mijn familie. Dat we bijna geen geld hebben om leuke dingen te doen, laat staan leuke dingen te kopen. Had ik maar eerder eerlijk geweest, dan had ik al die mensen helemaal geen pijn hoeven doen en had ik mijn leuke baan nog steeds gehad…”
Heb of ken jij ook iemand met een shopverslaving en wil jij jouw verhaal (anoniem) doen? Stuur dan een mailtje naar vera@fashionlab.nl
Beelden: Shutterstock
Je moet ingelogd zijn om een comment achter te laten.
Inloggen OF