Je kunt bijna elke vrouw wel wakker maken voor een weekendje shoppen in New York, toch? Heerlijk de winkels afstruinen en kopen wat je leuk vindt. Ja, winkelen is nou eenmaal een echt vrouwendingetje. Sommige vrouwen winkelen alleen net even teveel, zoveel zelfs dat ze verslaafd zijn aan shoppen. De komende weken lezen jullie elke twee weken een verhaal van een vrouw die verslaafd is aan winkelen.
Vandaag geven we het woord aan Nienke (23). Een jonge studente die net zoals de vorige dames ook last heeft van een shopverslaving. Zo erg zelfs dat ze nu in therapie zit ervoor. “Toen ik als 17-jarige een baantje kreeg bij de supermarkt was ik dolblij. Eindelijk was ik niet meer afhankelijk van het kleedgeld wat ik van mijn ouders kreeg. Stiekem vond ik die €50 per maand namelijk veel te weinig, want wat kon ik daar nou van kopen? Toen ik een jong meisje was ging ik al het liefst elke week met m’n moeder naar de stad om kleding te bekijken. Af en toe mocht ik iets leuks uitkiezen en dan had ik een geweldige dag. Ik hield en hou enorm van mode.”
“Het eerste salaris van Nienke ging helemaal op aan nieuwe kleding en schoenen. Ik kreeg die maand maar liefst €300 bijgeschreven op mijn bankrekening. Een heerlijk gevoel, omdat ik er keihard voor had gewerkt! M’n ouders dachten dat ik wel zo slim zou zijn om de helft van mijn salaris apart te houden, maar nee… Ik had alles er in één weekend al doorheen gejast en zo ging het een paar jaar door”
“Toen ik 21 jaar was werd ik ontslagen bij de supermarkt. Enorm jammer, maar ik werd te duur. Meiden van 16 jaar laten werken was natuurlijk veel goedkoper, dat snapte ik ook wel. Ik kon helaas niet zo 1, 2, 3 een nieuwe job vinden en dat was enorm balen. Ik was namelijk gewend om elke maand mijn salaris te krijgen en hiervan leuke dingen te kopen. Het was ook niet zo dat ik gespaard had en dat was wel even pijnlijk om aan mijn ouders op te biechten. Gelukkig reageerden ze lief en ze zouden mij geld lenen, totdat ik nieuw werk zou hebben. Maar dat dat wel een tijdje zou duren hadden ze natuurlijk ook niet verwacht…”
“Als ik naar de stad ging mocht ik wat geld van mijn ouders lenen om wat te kopen. Eigenlijk ging het vanaf toen helemaal mis… Ik vroeg steeds meer geld aan ze en ik beloofde ze om het binnenkort echt terug te betalen, ik moest en zou shoppen. Ik had al veel sollicitatiebrieven verstuurd, dus er moest binnenkort wel iets bijzitten, toch? Ook had ik een grote vriendinnengroep waarmee ik vaak in de stad kwam. Als ik iets leuks zag en ik kon het op dat moment niet kopen wilde er altijd wel iemand het voor me voorschieten. En dat was eigenlijk elke keer wel meerdere keren. Geld was voor mij totaal niet belangrijk, en ook niet van wie het was, als ik maar kon winkelen. Ik was gewoon verslaafd geworden aan kopen. Echt trots was ik er niet op, maar m’n vriendinnen deden er totaal niet moeilijk over. Tenminste, dat dacht ik…”
“Op een gegeven moment toen ik thuiskwam zat de woonkamer vol met m’n beste vriendinnen, m’n ouders en een vrouw die ik niet kende. M’n moeder nam het woord. Ze vertelde dat ze dacht dat ik een shopverslaving had en dat niet alleen… M’n ouders waren er via m’n beste vriendin achter gekomen dat ik niet alleen bij hun geld had geleend, maar ook bij al m’n vriendinnen. Het bleek dus dat mijn vriendinnengroep een lijst bijhield met hoeveel ik van ze had geleend en met het geld van m’n ouders kwam ik op dik €10.000 schuld uit. Ik schrok me kapot…”
Eén vrouw die erbij zat kende Nienke dus niet, maar toen ze zich ging voorstellen wist ze al snel genoeg. “M’n ouders hadden hulp ingeschakeld, zodat ik van mijn shopverslaving kon afkomen. Vanaf deze dag is deze vrouw mijn therapeute waar ik twee keer in de week heenga. Het was heel erg heftig om alles onder ogen te komen. Vooral m’n vriendinnen… Ik schaamde me kapot. Gelukkig hadden mijn ouders voorgesteld om het geld voor te schieten bij m’n vriendinnen, zodat zij allemaal in ieder geval hun geld hadden en dat niet meer tussen ons zou staan. Gelukkig waren ze niet boos op me, ze wilden alleen maar dat ik beter werd.”
“Een paar weken na de confrontatie werd ik aangenomen voor een job in de horeca. Ik was zo blij. Ik werk nu naast m’n studie 4 dagen in de horeca en geef elke maand driekwart van mijn salaris aan m’n ouders om alles beetje bij beetje af te betalen. Ik moet elke dag nog op de blaren zitten en ik ben er nog lang niet. Laatst had ik ook weer een kleine terugval. Ik wilde een cadeautje kopen voor m’n moeder en had net m’n salaris binnen. Voor ik het wist had ik de halve winkel voor leeggekocht met allemaal leuke dingen voor mezelf. Ik kan mezelf gewoon niet in bedwang houden, dus vanaf toen heb ik mijn pinpas aan m’n ouders gegeven en zij moeten hem voor mij verstoppen. Gelukkig heb ik lieve ouders die mij elke dag weer steunen… En m’n therapeute en vriendinnen? Ook dat zijn toppers!”
Heb of ken jij ook iemand met een shopverslaving en wil jij jouw verhaal (anoniem) doen? Stuur dan een mailtje naar vera@fashionlab.nl
Beelden: Shutterstock
Je moet ingelogd zijn om een comment achter te laten.
Inloggen OF